Όταν ο πασοκισμός ενώνεται με τον «αναρχο»-κομμουνισμό

Σύντομος σχολιασμός του βιβλίου ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ: Διάλογος για το Μάαστριχτ, εκδοθέν το 1993:

Σε αυτό το βιβλίο ο αναγνώστης θα μπορούσε από το 1993 ακόμη να διαβάσει ξεκάθαρα τις θέσεις όλης της αριστεράς, των σοσιαλδημοκρατών αλλά ακόμη και των τροφίμων του ιντιγίδια που μοιράζονται την ίδια ρητορική με τον Τσοχατζόπουλο. Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικά αποσπάσματα.

Ο Φράγκος Ζακ Ντελόρ είχε δηλώσει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο επίτευγμα από τη σοσιαλδημοκρατία. Ο Σταύρος Πάνου στο δικό του απόσπασμα αναφέρεται στη δική του φιλοδοξία να μη μείνει η ενωμένη Ευρώπη στο πρότυπο μιας απλής κοινής αγοράς, αλλά να δοθεί έμφαση και στην «αλληλεγγύη προς τα μέλη της» και στη «συνεχή μείωση της κοινωνικής και οικονομικής διαφοράς μεταξύ των διαφόρων περιοχών της» μιλώντας και για εξάλειψη της πείνας (πάντα μέσω του σοσιαλιστικού αναδιανεμητικού κράτους). Ζητάει, δε, την επικράτησι αλληλεγγύης, δικαιοσύνης, πολιτισμού και ανθρωπιάς, λέξεων που χρησιμοποιούνται από την αριστερά για να υπονοήσουν έναν ανελέητο εξισωτισμό και συντριβή της ατομικής πρωτοβουλίας. Ο κύριος Πάνου θέλει ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ Ευρώπη και νιώθει ότι η κοινή αγορά είναι μία επιφανειακή προσέγγισις του ευρωπαϊκού οράματος, φυσικά εννοώντας ότι το βάθος του οράματος θα διδόταν μόνο με τη μετατροπή της Ε.Ε σε ένα υπερ-κράτος Λεβιάθαν στα πρότυπα του αμερικανικού, με την προσθήκη του σκανδιναβικού σοσιαλισμού σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Ο κύριος Πάνου καταλήγει στο ότι είναι ανάγκη να επικρατήσει μια ανθρωπιστική Ευρώπη, που στην αριστερή ορολογία σημαίνει πιο σοσιαλιστική σαφώς και λιγότερο ελευθεριακή.

Ο Κωνσταντίνος Σημίτης μιλούσε υπέρ μιας οικονομικής και νομισματικής ενώσεως, δηλαδή ενός πανευρωπαϊκού αντι-ελευθεριακού κρατικού μονοπωλίου στους τομείς της οικονομίας και της παραγωγής νομίσματος (δηλαδή να δοθεί η δυνατότητα παραχάραξης σε μια ενιαία πανευρωπαϊκή γραφειοκρατία), καθώς και υπέρ μιας κοινής εξωτερικής πολιτικής, που θα μπορούσε να σημαίνει την de facto μετατροπή της Ε.Ε σε μία συμμαχία που θα επεμβαίνει διεθνώς με τρόπους ανάλογους του ΝΑΤΟ. Αναφέρεται στο δικό του κείμενο με εξευγενισμένη ορολογία στην προσπάθεια «σύγκλισης» των οικονομιών, που στην ουσία σημαίνει τη βίαιη εξίσωση όλων στον οικονομικό μέσο όρο, ένα καθαρά σοσιαλιστικό ιδανικό. Από τότε ακόμη υποστήριζε την αποπεράτωση των κρατικών δαπανών του ευρωπαϊκού υπερ-κράτους. Επίσης, με ένα ύφος που θα ζήλευε ο Λίνκολν, ανέφερε ότι ο δρόμος της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι άνευ επιστροφής παρομοιάζοντας την Ευρώπη με ένα τρένο στο οποίο μόνη επιλογή του επιβάτη είναι το βαγόνι. Έβλεπε θετικά την αύξησι των αρμοδιοτήτων της Ενώσεως σε τομείς όπως της εκπαιδεύσεωςω (όπου προφανώς θα γινόταν πανευρωπαϊκή προπαγάνδα υπέρ του ευρωπαϊκού οράματος, όπως και έγινε), της καταρτίσεως (όπου θα επιβαλλόταν ενιαίο νομικό πλαίσιο στην αγορά εργασίας, πάντα σε βάρος της ατομικής πρωτοβουλίας όπως και έγινε), της έρευνας (όπου μέσω φορολογικής ληστείας μισθώνονται στρατοί επιστημόνων που έχουν κάθε λόγο να στηρίζουν την ύπαρξη μηχανισμών που θα διαιωνίσουν την ύπαρξή τους), του περιβάλλοντος (όπου υφίσταται φοροκαταιγίδα με πρόσχημα την προστασία του και με πολλά ολιγαρχικά συμφέροντα να κινούν τα νήματα υπέρ αυτής της πολιτικής), της υγείας (όπου η κρατική παρέμβασις αυξάνει τις τιμές της και μετά οι σοσιαλιστές υποστηρίζουν με θράσος ότι αυτό οφείλεται στην ύπαρξη ατομικής πρωτοβουλίας στον τομέα της υγείας) και της προστασίας του καταναλωτή (όπου σαφώς υφίστανται πλήγμα μόνο ιδιώτες και όχι κράτη, όταν τα κράτη προσφέρουν ελαττωματικές υπηρεσίες διαρκώς και χωρίς κυρώσεις). Για τον Κωνσταντίνο Σημίτη ο ευρωσκεπτικισμός της Βρετανίας ήταν μεγάλο πλήγμα. Πράγματι, κάθε συνεπής σοσιαλιστής πρέπει να τίθεται κατά της εκάστοτε απόπειρας περιορισμού του ευρωσοσιαλισμού.

Ανάμεσα στους συγγραφείς του σχολιαζόμενου βιβλίου τη μεγαλύτερη εντύπωση μας προκαλεί ο Άκης Τσοχατζόπουλος, του οποίου η ρητορική θα μπορούσε να γραφεί αυτούσια στο Indymedia και να εισπράξει θετικά σχόλια από αυτοαποκαλούμενους «αναρχικούς»

Πιο συγκεκριμένα, ο Τσοχατζόπουλος υποστήριζε (και σαφώς υποστηρίζει και σήμερα) μια ολοκληρωτική αύξησι του ευρωσοβιετικού υπερκράτους με σκληρότατο έλεγχο στους τομείς της υγείας, της εκπαιδεύσεως, του «πολιτισμού», της βιομηχανικής πολιτικής, αλλά και με αύξησι της υπερκρατικής δραστηριότητας σε τομείς όπου ήδη από το 1993 υπήρχε παρέμβασις, όπως της έρευνας, της τεχνολογίας και του περιβάλλοντος. Φυσικά στον τομέα της τεχνολογίας δεν υπήρχε ποτέ πρόθεσις να γίνει κάποια κερδοσκοπική ανακάλυψη που θα καταστήσει την ευρωπαϊκή έρευνα βιώσιμη άνευ φόρων. Η πραγματική πρόθεσις είναι η ληστεία μέσω φόρων και να τραφούν οι στρατιές επιστημόνων που σίγουρα θα στήριζαν το ευρωσοβιετικό καθεστώς, σαν κάτι ανάλογο των ιερατείων των αρχαίων χρόνων. Για τον Τσοχατζόπουλο η μετάβασις στο υπερεθνικό κράτος συνέβη και συμβαίνει διότι ο σοσιαλισμός σε επίπεδο εθνικών κρατών έχανε την κεκτημένη του ταχύτητα και έπρεπε η σοσιαλιστική λαίλαπα να αλλάξει όχημα. Το όχημα που φαίνεται βιώσιμο στα μάτια της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής ελίτ είναι, φυσικά, το ίδιο όχημα που κυριάρχησε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δηλαδή αυτό του ομοσπονδιακού υπερκράτους, με την απλή εισδοχή πιο σοσιαλιστικών στοιχείων, όπως αυτών του σκανδιναβικού σοσιαλιστικού μοντέλου. Ο ίδιος μιλούσε για μια ανάγκη «προσδιορισμού των αρμοδιοτήτων των εθνικών κρατών» εννοώντας κάτι πολύ πιο ζοφερό, δηλαδή τον περιορισμό αυτών και την απομάκρυνσι των πρώην εθνικών κυβερνήσεων από οποιαδήποτε λαϊκή αντίστασι. Στην ουσία κάτι τέτοιο είχε και έχει σκοπό να αποφευχθεί κάτι ανάλογο της Άνοιξης της Πράγας για να μη φανεί πλήρως ο καταπιεστικός χαρακτήρας του ολοκληρωτικού ευρωσοβιετικού υπερκρατικού μηχανισμού. Μέσα στη ρητορική του γίνεται συχνή αναφορά σε αποφυγή νεοφιλελεύθερων πολιτικών, πράγμα που θα έκανε «αναρχο»-κομμουνιστές να συμφωνούν ευθέως, ακόμα και αν σήμερα δηλώνουν ότι απέχουν πολύ από τους σοσιαλδημοκράτες.

Στην ουσία το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα σχεδιάγραμμα των αυθαιρεσιών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο που ακολούθησαν κατά τις επόμενες δύο δεκαετίες και συνεχίζουν να μαστίζουν κάθε κάτοικο της Ευρώπης

Υπό Κράτους Βίας

Το κράτος είν’ καρκίνωμα που τρώει την κοινωνία,
και δε σέβεται τίποτα ούτ’ όσια και θεία.

Σου τρώει τις προμήθειες τις αποταμιεύσεις,
και λέει «μέσ’ στο πλάνο μου δούλε δε θα χωρέσεις».

Το κράτος είναι θάνατος καλά να το θυμάσαι,
σκότος μέγα κι έρεβος στο νου σου όταν κοιμάσαι.

Σου μίλησαν για λευτεριά οι ίδιοι σου οι δεσπότες,
μα σ’ ήθελαν υποζύγιο να τους γλείφεις τις μπότες.

Ζητάνε φόρους, το αίμα σου το πίνουν με λαγνεία,
σου παίρνουν τη συνείδησι σε γδέρνουν στη ληστεία.

Όταν ακούς «κοινό καλό» τρέχα μην περιμένεις,
και τα παιδιά σου τα θέλουνε μεσ’ στη σφαγή να στέλνεις.

Αυτή η φάρσα άρχισε από τ’ αρχαία χρόνια,
οι άρχοντές σου θέλουνε υποταγή αιώνια.

Παλεύουν με τα γράμματα και με τα γιαταγάνια,
στέλνουν φοροσυλλέκτες τους να χρεώνουν τα ουράνια.

Μέσα σε βουλευτήρια ορίζουν τη ζωή σου,
σου λέν’ ότι η μοίρα σου δεν είναι πια δική σου.

Μας πήρανε τη λευτεριά και δώσανε «παιδεία»,
δώσαν και μια «ισότητα» μα λύτρωση καμία.

Με έβαλαν στη φυλακή με είπανε προδότη,
απήγαγαν το γείτονα τον κάναν καταδότη.

Χιλιάδες φωνές ζητούν να πιούν δικό μας αίμα,
ήταν αδιανόητο να γίνει γι’ αυτό θέμα.

Υπάρχουν δούλοι τους πολλοί που θέλουν τη σκλαβιά σου,
τους έταξαν, βλέπεις, πολλά, πουλήθηκε η γενιά σου.

Μιλάνε για τη λευτεριά λες κι είναι υπό όρους,
δε θέλω τέτοια λευτεριά μα να πληρώνω φόρους.

Με Τούρκους με τρομάζανε κι αλβανικά κομμούνια,
συνήθισαν κουτόχορτο οι δούλοι από την κούνια.

Κομμουνιστές και κρατιστές πνίγουν την κοινωνία,
μα δεν είν’ στην κυβέρνησι ποτέ ευθύνη καμία.

Ψηφίστε μη σας πάρουνε σοσιαλιστές τα σπίτια,
δεν είμεθα τα ίδια εμείς αυτό δεν είναι αλήθεια.

Δημοκρατία είν’ αυτή και απαιτεί θυσίες,
υποταγή μας στους ληστές και στις λεηλασίες.

Δε θέλουνε εμπόριο πιστεύουνε στην πάλη,
ληστώνε και παραγωγών καταστροφή μεγάλη.

Μιλάνε για Ευρωπαϊσμό και για πολυφωνία,
μα όχι αν είσαι ρατσιστής τότε έχουν αγωνία.

Πολιτική ορθότητα ταΐζουν τα κοπάδια,
κι αυτά τρων το σανό χαρούμενα στραβάδια.

Σαράντα αιώνες έλεγχο τιμών κι οικονομίας,
με πρόσχημα την ασφάλεια φέραν την ανομία.

Σοσιαλισμό δε θέλατε, σοσιαλισμό σας δίνουν,
εγγυημένο εισόδημα μα στους φόρους σας γδύνουν.

Η πείνα κι η κακομοιριά πλέον είν’ το παρελθόν μας,
μα κάποιοι θέλουν με καημό να γίνουν ριζικό μας.

Μοιρολατρία μοιράζουνε «λαέ δεν έχεις ελπίδες»,
χρειάζεσαι το κράτος, μα σταθερότητα δεν είδες.

Τ’ οργανωμένο χάος σας που το βαστώ στην πλάτη,
με έκανε να μην μπορώ σε φίλους να πω κάτι.

Η a priori υπεροχή του Ελευθεριακού Καπιταλισμού

Το πρόβλημα με τον Αριστοτέλη ήταν ότι ακολούθησε μία εμπειρική μεθοδολογία αποδεχόμενος τη «μέση οδό» σε όλα τα ζητήματα. Γι’ αυτόν ο Πλάτων δεν έσφαλλε λόγω κάποιου σκοτεινού σημείου του συλλογισμού του, αλλά επειδή απλώς η θεωρία του «δε δούλευε», όπως για τον Friedman (David και Milton) ο κρατισμός δεν είναι ορθός επειδή «δε λειτουργεί», αλλά «σαν ιδέα είναι ωραίος».

 

Αν ο Πλάτων ήταν «επαναστατικός» (τουλάχιστον στην Πολιτεία, αφού στους Νόμους ήταν ρεφορμιστής), ο Αριστοτέλης ήταν δείγμα γραδουαλιστή της αρχαιότητος. Δηλαδή δεν αρνήθηκε τη ρίζα του πλατωνικού συλλογισμού.

 

Οι Ιδέες και τα Αρχέτυπα είναι τμήματα της ανθρώπινης διανόησης. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι ο κόσμος είναι «ατελής» και ότι τα αρχέτυπα είναι τα τέλεια, αυτό θα σήμαινε ότι ο αριστοτελικός εμπειρισμός χρειάζεται μονάχα για να σφυρηλατήσουμε τον κόσμο για να αποκτήσει το σχήμα των τέλειων αρχετύπων.

 

Εγώ πιστεύω ότι χρειάζεται στροφή 180 μοιρών από την πλατωνική σκέψη: Δεν είναι οι ιδέες και τα αρχέτυπα που είναι «τέλεια», αλλά ο ΚΟΣΜΟΣ που είναι τέλειος και τόσο σύνθετος που τα ανθρώπινα μοντέλα ποτέ δε θα μπορέσουν να τον απεικονίσουν με ακρίβεια 100%. Οι ανθρώπινες αισθήσεις απεικονίζουν μόνο μια σκιά της πραγματικότητας. Είναι ανόητο να πιστέψουμε ότι οι ανθρώπινες ιδέες είναι απολύτως αλάνθαστες, όπως δεν μπορούμε να περιμένουμε το φως ενός άστρου να μην έχει υποστεί βαρυτική παραμόρφωσι πριν φτάσει στο φακό του τηλεσκοπίου μας.

 

Αν, όμως, ο κόσμος τελικά είναι τόσο τέλειος που ξεπερνά τη διανόησι του ανθρώπου (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αξίζει να επιδιώκουμε τη βέλτιστη εναρμόνιση των ανθρώπινων μοντέλων με την πραγματικότητα), τότε αναγκαία η κεντρική οργάνωση της κοινωνίας-οικονομίας είναι a priori εσφαλμένη και πρέπει να απορρίπτεται χωρίς καμία συζήτηση.

Διαλογισμοί ΙΙ

• Για την κεντρική οργάνωσι της αγοράς σημαντικό ρόλο παίζει η Στατιστική Επιστήμη. Η σχετική απουσία του κράτους από την οικονομία σε προηγούμενες εποχές ήταν αλληλένδετη με την απουσία της στατιστικής επιστήμης (ΣΕ). Στη ΣΕ θέλουν να στηριχθούν οι κρατιστές όσον αφορά την κατανομή πόρων, αφού επιδιώκουν να αντικαταστήσουν με αυτή το μηχανισμό των τιμών που λειτουργεί τοιουτοτρόπως. Λόγω, δε, της πληθώρας παραγόντων που διαμορφώνουν μια οικονομία, είναι εύκολο για τους στατιστικολόγους να δείξουν ότι εμπειρικά ο παρεμβατισμός «λειτουργεί» με βάση τα στατιστικά δεδομένα που παράγουν. Αυτό καθιστά τις εμπειρικές μεθόδους αναξιόπιστες και ευκόλως χειραγωγήσιμες. Ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει και με αρχιπελάγη Γκουλάγκ στα οποία θα στηρίζεται (δηλαδή σε σκλάβους). Για τον εμπειριστή η ύπαρξις φτώχειας είναι δείγμα της «αποτυχίας» του καπιταλισμού (της ελεύθερης αγοράς). Ως αποτυχία θεωρούν οποιαδήποτε κακουχία της ημιελεύθερης αγοράς, δηλαδή οποιοδήποτε πρόβλημα παρουσιάζεται εντός ενός συνόλου καταπιεσμένων και περιορισμένων συναλλαγών.

Περιβαλλοντικός Ακτιβισμός: Ακτιβισμός κατά της ανθρωπότητας

Η προστασία του περιβάλλοντος είναι ένας σημαντικός προβληματισμός που απασχολεί αρκετούς ανθρώπους, η πλειονότητα των οποίων ανήκουν στη μεσαία εισοδηματική τάξη, διαθέτουν τυπικά προσόντα άνω του μέσου όρου και ζουν γενικά υπό ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης, ακόμα και αν η ζωή τους έχει άγχη.

Για να αντιληφθούμε τη βαρύτητα του περιβαλλοντικού/οικολογικού ακτιβισμού, θα πρέπει πρωτίστως να αντιληφθούμε τις ιδεολογικές καταβολές του. Αυτές βρίσκονται στην εποχή του Διαφωτισμού, όταν οικοδομήθηκε μια ρομαντική εικόνα για το πρωτόγονο παρελθόν της ανθρωπότητας. Το κίνημα του «αναρχο»-πρωτογονισμού είχε τις ίδιες ρίζες. Ο μεταφυσικός πατέρας του οικολογικού ακτιβισμού είναι σίγουρα ο Ιωάννης-Ισαάκ Ρουσσώ (Jean-Jaques Rousseau), προς τον οποίο η πρωτόγονη ζωή άσκησε γοητεία. Γι’ αυτόν, η πρωτόγονη ζωή ήταν ένας επίγειος παράδεισος στον οποίο ο άνθρωπος ζούσε ευτυχισμένος και σε αρμονία με τη φύση, ενώ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το «προπατορικό αμάρτημα» της ανθρωπότητας ήταν η στιγμή που ο πρώτος άνθρωπος χαρακτήρισε ένα αντικείμενο «δικό του». Δεν είναι περίεργη, δηλαδή, η σύγκλισις τόσο του Ρουσσώ όσο και των περιβαλλοντικών ακτιβιστών σε ένα κοινό σταθερό σημείο, την αντίθεση (αν όχι έχθρα) προς την ατομική ιδιοκτησία.

Ο κρατικός παρεμβατισμός ως όχημα των συμμοριτών

Από το βιβλίο «Forty Centuries of Price and Wage Controls»

Οι δυνάστες της Αρχαίας Αιγύπτου γνώριζαν ότι για να ελέγχουν τον πληθυσμό πρέπει να ελέγχουν την τροφή. Με ΠΡΟΣΧΗΜΑ την προστασία του πληθυσμού από λιμούς η φαραωνική κυβέρνησις έκλεβε τις σοδειές των αγροτών.
Όταν κάποιος δραπέτευε από τον έλεγχο, τα αγαπημένα του πρόσωπα πλήρωναν το τίμημα. Ένα από τα αποτελέσματα του ελέγχου των τιμών ήταν και είναι η εγκατάλειψις των παραγωγικών συντελεστών ενός τόπου (π.χ της γης από τους αγρότες).
Προφανώς, η Αίγυπτος κατέρρευσε λόγω της αδιαφορίας των παραγωγών που προκάλεσε η κρατική αυθαιρεσία.

Γιατί ο Μίλτον Φρήντμαν πρέπει να θεωρείται κρατιστής

Μετάφραση από γραπτά του Murray N. Rothbard:

Ο Μίλτον Φρήντμαν υπήρξε σύμβουλος του Ρίτσαρντ Νίξον και αυλικός του αμερικανικού (κρατικιστικού) κατεστημένου. Έπαιζε το ρόλο ανεπίσημου απολογητή της κυβέρνησης Νίξον και ήταν φιλελεύθερος στο βαθμό που δεν έβλαπτε το κατεστημένο του «παρεοκρατικού καπιταλισμού» των ΗΠΑ.

Διαλογισμοί Ι

• Η αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας είναι ανάλογη της συσσώρευσης κεφαλαίων σε μια περιοχή.
• Κάθε θεωρία πρέπει να επιβεβαιώνεται εμπειρικά. Αν αυτό δε συμβαίνει, τότε η θεωρία αναγκαία είναι και εσφαλμένη ως θεωρία.
• Με την πραγματική έννοια δεν μπορεί να υφίσταται «μοναρχία». Στην πράξη μιλάμε πάντα για ολιγαρχία στην εξουσία με παράλληλη έγκριση («consensus») των υποδούλων, έγκριση που μπορεί να είναι και η απλή ανοχή της άρχουσας τάξης.
• Το κράτος που εξουσιάζει μια αγροτική κοινωνία τείνει να είναι πιο περιορισμένης ισχύος από το αστικό, λόγω λιγότερης παρουσίας κεφαλαίων.
• Η πολιτική ισχύς στηρίζεται ΠΑΝΤΟΤΕ σε μια διευρυμένη πληθυσμιακά βάση υπηκόων. Άρα η «δημοκρατία» είναι απλά ένα de jure πολιτειακό μοντέλο, αφού πάντα κυβερνάται ο κόσμος πλειοψηφικά (δηλαδή με ευρεία αποδοχή του status quo), είτε με δημοκρατία είτε χωρίς.

Το καρκίνωμα του Σοσιαλισμού

«Ασφάλεια» κραυγάζουν τα κρατικιστικά βόδια, ενώ η κυβέρνησις τους παίρνει τα σπίτια. Τι ασφάλεια πρέπει να προσφέρουμε για να ανταγωνιστούμε με έναν φορέα με την ανικανότητα που χαρακτηρίζει το κράτος; Οι σοσιαλιστές μας ζητούν ουτοπίες, αλλά μας κατηγορούν ότι δεν είμεθα ρεαλισταί.

Μας ζητούν τον τέλειο νόμο που θα εξαλείψει κάθε έγκλημα και, αφού ακούσουν τις προτάσεις μας, μας χαρακτηρίζουν αιθεροβάμωνες. Η αλήθεια είναι ότι προφανώς αρέσκονται να ευνοούνται από την παρούσα κατάστασι, αυτή της μαζικής και νομιμοφανούς κλοπής με την επικάλυψη της «αναδιανομής εισοδημάτων».

Μας κατηγορούν ότι είμεθα ανάλγητοι, οι ίδιοι που όπου πάτησαν άφησαν μυριάδες νεκρούς και πλήθη απελπισμένων. Έχουν το θράσος να ομιλούν από μια υποθετικά ψηλότερη ηθική θέση, ενώ οι ιδέες τους είναι η ιδεολογική έκφανσις του ίδιου του Θανάτου. Οι τέχνες τους, η μουσική, το θεατρο, ο κινηματογράφος, όλα περιβάλλονται από μια απύθμενη μιζέρια, από πνευματική ακαθαρσία, ηττοπάθεια. Για να επιβιώσουν οι τέχνες τους χρειάζονται επιδοτήσεις από φόρους, δηλαδή κλοπιμαία από την παραγωγό τάξη. Τέτοια είναι η μιζέρια και η κακομοιριά τους.

Η ρητορική τους θυμίζει καταθλιπτικούς, που την πίκρα για τη δική τους αδυναμία την εξωτερικεύουν σε βάρος των υπολοίπων. Αποκαλούν τους ομοφυλόφιλους «ίσους», αλλά χρησιμοποιούν την «ομοφοβία» σαν άλλη μια βρισιά, έναν ρτόπο να αποκαλέσουν κάποιο «κρυφόπουστα» για προσβολή! Υποκριτές!

Η μίζερη ζωή τους, που τη χαρακτηρίζει και η δική τους ανευθυνότητα, παρουσιάζεται ως προϊόν των «άλλων». Για όλα φταίει η «κοινωνία», «ο καπιταλισμός», «η θρησκεία», «το χρήμα» κλπ.

Ποιός είναι ο σκοπός αυτού του απύθμενου μίσους που έχουν προς τους πετυχημένους; Μα, φυσικά, ο θάνατος! Είναι αρκετά δειλοί για να μην αυτοκτονίσουν οι ίδιοι, οπότε κάνουν σκοπό της ύπαρξής τους να οδηγήσουν την κοινωνία (και οικονομικά, την αγορά) σε μαζική αυτοκαταστροφή.

Το καρτέλ του ΟΣΔΕΛ

Οι σύγχρονοι σκοταδιστές έχουν δικούς τους οργανισμούς που τυγχάνουν, φυσικά, της πολύ ευνοϊκής αντιμετώπισης από την πλευρά του κράτους. Συγκεκριμένα, η δραστηριότητα του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Εργων του Λόγου (ΟΣΔΕΛ) είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα:

«βλέπουμε πλέον ότι με το πάτημα ενός κουμπιού εκτυπώνεται ολόκληρο βιβλίο που έχει περαστεί παράνομα στη μνήμη του υπολογιστή. Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Φωτοτυπικά καταστήματα έχουν εκατοντάδες βιβλία έτοιμα για άμεση αντιγραφή, με το αζημίωτο φυσικά», έλεγε το 2012 ο Άρης Πετρόπουλος, διευθυντής του εν λόγω οργάνου.

Δηλαδή σου κάνουν κουμάντο και στο τι έχεις στον υπολογιστή σου χωρίς να κρατούν προσχήματα. Χιλιάδες μεροκαματιάρηδες νοικοκύρηδες που δουλεύουν βιβλιοχαρτοπωλεία απειλούνται από αυτή τη συμμορία που θέλει να απαγορεύσει σε κόσμο να κάνει τη δουλειά του.